Przejdź do zawartości

Jaskółczak modry

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jaskółczak modry
Progne subis[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Samiec
Ilustracja
Samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

jaskółkowate

Podrodzina

jaskółki

Rodzaj

Progne

Gatunek

jaskółczak modry

Synonimy
  • Hirundo subis Linnaeus, 1758[2]
Podgatunki
  • P. s. subis (Linnaeus, 1758)
  • P. s. hesperia Brewster, 1889
  • P. s. arboricola Behle, 1968
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     sezon lęgowy

     przeloty

     zimowiska

Jaskółczak modry[4] (Progne subis) – gatunek ptaka z rodziny jaskółkowatych (Hirundinidae). Zamieszkuje Amerykę Północną, zimuje w Ameryce Południowej. Nie jest zagrożony.

Podgatunki

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżniono trzy podgatunki P. subis[5][2]:

  • Progne subis subis – południowa Kanada, wschodnie USA i wschodni Meksyk.
  • Progne subis hesperia – południowo-zachodnie USA i północno-zachodni Meksyk.
  • Progne subis arboricola – zachodnie USA i północny Meksyk.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 19–20 cm, rozpiętość skrzydeł 39–41 cm. Masa ciała 45-60 g[6].

Największa jaskółka Ameryki Północnej. Skrzydła proporcjonalnie krótsze oraz szersze niż u innych ptaków z tej rodziny. Głowa i tułów samca niebieskoczarne, skrzydła i ogon czarne. Samica oraz młode od spodu szare, z jaśniejszym brzuchem. Samica ma czoło i obrożę szarą, ciemię i grzbiet niebieskoczarne, skrzydła i ogon czarne. U obu płci ogon jest długi, rozwidlony i szeroki.

Zasięg, środowisko

[edytuj | edytuj kod]

Tereny otwarte i półotwarte, często widywany w pobliżu wody, od środkowej do południowej części Ameryki Północnej, z wyjątkiem zachodnich gór. Populacja ze wschodniej części zasięgu, dzięki powszechnemu budowaniu dla tych ptaków budek lęgowych, żyje niemal wyłącznie w miastach i ich pobliżu[7]. Jaskółczak modry zimuje w Ameryce Południowej. Na zimowiskach przebywa głównie na sawannach i obszarach rolniczych[7].

Zachowanie

[edytuj | edytuj kod]

Krąży w powietrzu, przeplatając lot ślizgowy szybkimi uderzeniami skrzydeł. Jego głównym pożywieniem są komary.

Gniazduje w budkach lęgowych, dziuplach w drzewach lub w kaktusach, w szczelinach w klifach lub w budynkach, niekiedy w innych konstrukcjach zbudowanych przez człowieka, np. na lampach ulicznych. Gniazdo wykonane jest z gałązek, łodyg roślin, traw i błota. W zniesieniu 3–6 czysto białych jaj. Inkubacja trwa 15–18 dni, a młode są w pełni opierzone po 27–36 dniach od wyklucia[7].

Status

[edytuj | edytuj kod]

IUCN uznaje jaskółczaka modrego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Organizacja Partners in Flight szacuje wielkość populacji lęgowej na 7 milionów osobników[7]. Liczebność populacji w latach 1966–2015 spadła o około 37%[7], ale spadek ten jest na tyle powolny, że BirdLife International uznaje trend populacji za stabilny[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Progne subis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Purple Martin (Progne subis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
  3. Progne subis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Hirundininae Rafinesque, 1815 - jaskółki (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-01-01].
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Swallows. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2021-01-01]. (ang.).
  6. Purple Martin Identification. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  7. a b c d e Purple Martin Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  8. Species factsheet: Progne subis. BirdLife International, 2020. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]